5 Yaş Sendromu
5 Yaş Sendromu, çocukların gelişim süreçlerinin önemli dönemeçlerinden birisidir. Bu yaşlardaki çocuklar, hayatlarının ileri dönemlerinde karşılarına çıkan olaylarla nasıl mücadele edebileceklerini, olayları çözmek için benimseyecekleri yöntemleri, dışa ya da içe dönük bir yapıya sahip olup olmayacakları gibi birçok konuda temel niteliğinde deneyimler yaşarlar.
Çocukların merak duygularının zirvede olduğu ve merak edilen sorulara buldukları cevapları zihinlerine çok kalıcı bir şekilde kazıdıkları bir süreçtir. Daha önce yaşlarının küçüklüğü nedeniyle muaf tutuldukları toplum kurallarının yavaş yavaş önlerine gelmeye başladığını gördükçe yeni dünyalar keşfeder ve bu dünyalara sağladıkları uyum düzeyinde mutlu ya da mutsuz bireyler olurlar.
Devam
5 yaş sendromu dönemlerinde özellikle erkek çocuklarında görülen başka bir değişim de testosteron hormonlarının artış eğilimine başlamasıdır. 3-4 yaş grubundaki erkek çocuklarda testosteron düzeyi kız çocuklardan farksızdır. Ancak 4 yaşının bitirilmesi ile hormonlar cinsiyet özelliklerine göre karakteristik yapılar almaya başlar. Çocuğun bünyesindeki hormonsal değişim, 5 yaş sendromunun oldukça hareketli ve öfkeli geçmesine neden olur.
O kanepeden bu kanepeye zıplayan, evdeki düzeni bozmaktan keyif alma eğilimi gösteren, hiperaktif bir çocuk manzarası ile karşılaşılabilir. Ancak bu olağanüstü hareketlilik ve tükenmek bitmeyen enerji, kesinlikle her çocuk için hiperaktivite teşhisi koymaya yeterli değildir. Aksine 6 yaş sonrasında testosteron seviyesinde ileriye yönelik son dengeler tamamlandığında her şey normale dönecek ve bu manzaradan eser kalmayacaktır.
Bu normalleşme tarihi gelene kadar çocuğa karşı sabırlı olunmalı ve yaptığı yaramazlıklara kişiliğine ve psikolojisine zarar verebilecek cezalarla karşılık verilmemelidir. Ancak söz konusu sabırlılık kesinlikle çocuğun her yaptığına göz yummak ve şımarık bir kişiliğe bürünmesine neden olacak bir tutum sergilemekle karıştırılmamalıdır. Zira çocukların sorumluluk sahibi olma temellerinin büyük ölçüde belirlendiği hassas bir dönemden geçildiği malumdur.
Devam
5 yaş sendromundaki çocukların kendilerine güvenlerinin fazlaca arttığı ve bugüne kadar öğrendiği bütün bilgileri tek başına deneme isteğine sahip oldukları görülmüştür. Yardım almadan yemek yemek, eğlenmek için gidilen bir parkta kendi başına kaymak istemek gibi kendisine odaklı eylemlere kalkışabilirler.
Söz konusu eylemlerde çocukların ilerideki özgüven seviyesine katkıda bulunmak için ebeveyn gözetiminde kendi başlarına yapmalarına izin vermekte bir sakınca olmayabilir. Çünkü eylemi yaptığı sırada meydana gelebilecek bir kazada ortaya çıkan hasar, büyük bir zarara neden olmayabilir.
Elbette ki her ebeveyn çocuğunu büyük ya da küçük her türlü zarardan korumak ister ancak çocuğun hayatında özgüvenini büyük derecede artırabilecek bu gibi hasarlar için risk almak gerekebilir. Ancak bu dönemlerde çocukların kendi başlarına yapmak istedikleri eylemler, yalnızca risk alınabilecek küçük seçeneklerden ibaret değildir.
Örneğin taşıt yolundan annesi ile karşıya geçecek olan bir çocuk, annesinin elini bırakarak şimdiye kadar edindiği deneyimlerle tehlikeli bir iş olduğunu kavrayabildiği bu işi tek başına yapmak isteyebilir. Ebeveynlerin böylesi ani çıkışlara karşı dikkatli olması gerekir.
